Περιγραφή

ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ τον χρόνο και τον χώρο των πραγμάτων φθάνεις εκεί που όλα αρχίζουν να γίνονται πιο διακριτά, φθάνεις στο σύνορο της νύχτας αναπαριστώντας τις πράξεις της ανθρώπινης τραγωδίας- κωμωδίας με έναν τρόπο οξύ και κρίσιμο, ακαθόριστα αισθητό, δημιουργώντας μια παράλληλη πραγματικότητα πλάι στην υπάρχουσα, που πολλές φορές, αυτή η άλλη, η διπλανή πραγματικότητα αποκαλύπτει πιο καθαρά τα όρια στις λεπτές συναισθηματικές και νοητικές πτυχώσεις του ανθρώπινου δυναμικού. Η “γέφυρα” που τείνει να ενώσει αυτά τα παράλληλα σύμπαντα στην φωτογραφική θέαση του Ιπποκράτη Ταυλάριου είναι “η άγουσα”.
Οι φωτογραφικές παραστάσεις στο παρόν λεύκωμα είναι “συμπαγείς κινήσεις” που υπαινίσσονται αρχέτυπα μέσα σε μια ατμόσφαιρα αποκρυφιστική. Ταξιδεύοντας μεταξύ Καλύμνου-Ανδαλουσίας-Αβάνας και περνώντας από δεκάδες άλλους τόπους ανά τον κόσμο, επιστρέφει ξανά στην Κάλυμνο-στην αφετηρία στην “γενέθλια γη”, αναζητώντας το “Ιερό” επιδεικνύοντας μεταμορφώσεις σε ανθρώπους καθημερινούς κι όμως τόσο αποξενωμένους, γεμάτους παράδοξα, ανύποπτους, πλην όμως τόσο οικείους.
Μια υπόγεια μουσική διαπερνάει όλο το εύρος της “άγουσας” και οι εικονικές ανα/παραστάσεις λειτουργούν ως σιωπηρό λιμπρέτο που διατρέχει όλες τις ανθρώπινες πνευματικές και υπαρξιακές καταστάσεις. Μια μουσική που ξεκινάει από adagio, σιγά σιγά εξελίσσεται μέσα από μια παρατεταμένη αγωνία σε θεία έκσταση μέχρι να έρθει -προς το τέλος- το κρεσέντο, η μέθεξη που θα οδηγήσει στον εξαγνισμό.
Το έργο του Ιπποκράτη Ταυλάριου κατακλύζεται από ένα είδος ποιητικής γαλήνης, μια νηνεμία που αποκαλύπτεται όλο και πιο έντονα- γίνεται όλο και πιο ορατή στον θεατή, εξαιτίας της συναισθηματικής ο-δί(υ)νης που μαίνεται ολόγυρα. Η υποβόσκουσα διάθεση σε πολλές από τις φωτογραφικές παραστάσεις είναι ένα είδος “σκοτεινής” γιορτής – ένας αδιάντροπα μυθικός ερωτισμός ενυπάρχει σε
όλο το φάσμα του λευκώματος, είτε αυτός εκπηγάζει από τις κοπέλες με τα αινιγματικά χαμόγελα στην Βαρκελώνη, είτε από τον τολστοϊκό “δια Χριστόν Σαλό” στο Ιάσιο με την βαθυστόχαστη -σχεδόν τρομακτική ματιά- που θαρρείς επικαλείται σε κάποιο ιερό κενό.
Ο φωτογραφικός κόσμος του Ταυλάριου είναι κόσμος “μύησης” αλλά και οίησης μπροστά σ’ ένα τέμπλο πνευματιστικής συγκέντρωσης, που άλλοτε είναι η σαγηνευτική ματιά μιας “σύγχρονης” αγίας στην Ρόδο, άλλοτε ένας ρασοφόρος -στα Ιωάννινα- υπό το φως ενός κεριού που σφύζει στο σκοτάδι, ή ένα κορίτσι που διαβάζει ξαπλωμένο σ’ ένα κρεβάτι στην Σαραγόσα. […] (Γιώργος Αλισάνογλου, Θεσσαλονίκη 2012, από την παρουσίαση της έκδοσης)